RECENZJA. Krew sika jak u Tarantino, Balladyna robi sobie seryjne selfie z trupami w tle, gipsowe Mickiewicze zalegają w gablocie jak w sklepie „Wszystko po 4 zł”, a gdzie indziej głowy Mickiewicza i Chopina stoją naprzeciwko siebie niczym w pojedynku. Precz z romantyzmem, dość martyrologii; jesteśmy już w innym momencie historii – tako rzecze Łódź Kaliska. Pisze Aleksandra Talaga-Nowacka.
FELIETON. Nieobecna albo obecna nie do końca. Taką ją pamiętam. Może nieobecność Ireny Kwiatkowskiej była stanem zarezerwowanym dla mędrców albo dla unikatów żyjących tak długo, że życie daje im prawo do widzenia wszystkiego głębiej, ciekawiej. Pisze Łukasz Maciejewski;
Na początku jest obraz „z natury”, dostrzeżony w okolicy Żytna. Potem w głowie rodzi się scena, którą można by „w tak pięknych okolicznościach przyrody” rozegrać. Powstają projekty scenografii, masek i postaci. Wreszcie fabuła opowiadana tylko ruchem, gestem i muzyką. O teatrze Animagia pisze Krystian Paweła.
RECENZJA. Czy kobieta może tańczyć flamenco bez wachlarza, kastanietów i sutej spódnicy, za to w czarnych spodniach, z warkoczem zamiast „obowiązkowego” koka, i być przy tym stuprocentowo wiarygodna? Może. Jeśli jest Sarą Baras.
W serii „Opera” wywiadów z najznamienitszymi współczesnymi śpiewakami klasycznymi Polskie Wydawnictwo Muzyczne opublikowało rozmowę z Tomaszem Koniecznym „Twarze Wotana”. Jackowi Marczyńskiemu artysta opowiedział zarówno o świecie operowym, teatralnym, jak i swoich ulubionych rolach, warsztacie śpiewaka, trasach koncertowych.
Na Festiwalu Filmowym im. Krzysztofa Komedy w Ostrowie Wielkopolskim Grand Prix zdobył Marcin Stańczyk - kompozytor z Łęczycy, a Nagrodę za Całokształt Twórczości wręczono Janowi A.P. Kaczmarkowi, kompozytorowi i dyrektorowi Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Transatlantyk, który w lipcu czwarty raz odbędzie się w Łodzi.
RECENZJA. Nie wiem, czy Muzeum Pałac Herbsta jest w stanie sprawić, by Konrad Krzyżanowski trafił do powszechnej świadomości jako artysta równie wybitny co tworzący jak on na początku XX wieku Olga Boznańska czy Ferdynand Ruszczyc, ale już ambicja dowartościowania jego twórczości jest godna pochwały.
"Konrad Dworakowski jest bez wątpienia jednym z najciekawszych reżyserów młodego pokolenia. "Chłopcy z placu Broni", czy ostatni "Don Kichot" z Coincidentią, to wspaniałe spektakle, oddychające współczesnym teatrem. Ale to też nie są spektakle lalkowe, choć Dworakowski bez wątpienia wie, jak i po co wykorzystywać lalki. I odwołuje się do nich. Jak wielu współczesnych twórców, z Pawłem Passinim na czele" - mówi Marek Waszkiel w rozmowie z Krystyną Piaseczną.
