Właśnie, jaki epitet powinienem wypowiedzieć, jakim określeniem poprzedzić prozę, co zaczęła się Snami i kamieniami, a niedawno zastukała Włoskimi szpilkami? Może powinienem napisać subtelna, krucha, wielowarstwowa i dodać jakieś porównanie: proza w której można się z przyjemnością zagubić jak w Sienie czy w Orvieto, albo proza o smaku morellino, nie od razu do nas przemawiająca, fraza z łagodną goryczą - może należałoby użyć tych analogii, dopisać jeszcze kilka włoskich porównań, by odwlec słowa, które muszę wypowiedzieć. W prozie Magdaleny Tulli wybrzmiewają czysto i przejmująco głosy współczesności, gdyż proza ta w swej doskonałej formie stanowi obronę  przed obsesjami naszych czasów. Czyż obsesja, ktoś może zauważyć, to nie jeszcze jeden głos? Tak, obsesja to jeszcze jeden głos, może zagłuszyć wszelkie melodie, wszelkie subtelności, którymi potrafi rozbrzmiewać istnienie. Nie wystarczą polifonie przywiezione z tamtego świata, bo tamten świat to nie tylko Ameryka czy Włochy, tamten świat to również kraina, z której nie wraca żaden wędrowiec, a jeśli tam zajrzał, jak to się w XX wieku zdarzało całym narodom, to jego głos odzywać się będzie przez pokolenia, głos pustki, którego nie wymaże żadna amnezja, nie zagłuszy żaden krzyk, nie przesłoni żadna gadanina późnych wnuków. Powiedzieć więc, że Magdalena Tulli pisze krystaliczną polszczyzną wysmakowaną prozę, to jednak powiedzieć niewiele, gdyż forma, jakiej zazdrości jej większość piszących po polsku, dzięki swej kunsztownej polifonii mierzy się z obsesjami, które nadal głucho brzmią w każdym z nas. Proza kunsztowna, krystaliczna, i trzeba dodać piękna - pięknie oszlifowana gorycz niełatwa do przełknięcia. Oto dom jej: cztery ściany prozy, w jej pięknej ojczyźnie- polszczyźnie. Tytuły jej książek, jak skondensowane dramaty: Skaza, Tryby i W czerwieni podpowiadały jak wielkiego trudu wymagało znalezienie tego azylu, aż ukazały się Włoskie szpilki, i powiedziały, że dla pisarki schronić się w polszczyźnie oznacza uciec przed ponurą swojskością, która  na swój sposób chciała odmienić Tulli i uformować na swój ponury sposób, i że schronić się w polszczyźnie znaczy szukać azylu przed demonami nowoczesnej, także polskiej historii. Nie trzeba wielkiej orkiestry, trąb i bębnów, by muzyka miała wagę, wystarczy lekka fraza, która wznieść się potrafi ponad demoniczną, nierealną tragedię. Tak,  lekka, subtelna dowcipna fraza Tulli ma swój ciężar - chciałoby się powiedzieć z pewną przesadą – niewidoczny, Tuwimowski ciężar, zaledwie parę ton doczepionej obcości.

Po olśniewającym debiucie - Snach i kamieniach - Magdalena Tulli pisała wielopiętrowe opowieści, które bawiły samym opowiadaniem, i narracją o narracji. Tryby czy Skaza znalazły tych czytelników, którzy potrafią cieszyć się Czystą Formą, czystą - bez ziemskiego zabrudzenia, formą tak rzadko spotykaną u narodów, które muszą wykrzyczeć słowa wielkiej wagi, wyskandować swoje cierpienie, szkoda tylko że również w sztuce. Wiadomo, że Czysta forma w prozie udała się tylko pisarzowi, który małomiasteczkowe przedmieścia zamienił w nadzwyczajną ulicę Krokodyli. Magdalena Tulli w Snach i kamieniach przemieniła Pałac Kultury i duży kawał Warszawy w fantastyczną, teatralną dekorację. Oczywiście, nie chcę powiedzieć, że łatwiej zamienić podmiejski Drohobycz niż Pałac Stalina, tylko pragnę przypomnieć o linii literackiej magii. Prawda, że to piękna linia, biegnąca od Schulza przez Calvino do Tulli? Choć znano tę linię, to jednak ciągle poszukiwano klucza, który otworzy znaczenia w prozie Tulli, aż sama autorka we Włoskich szpilkach podsunęła detektywom  możliwe rozwiązania: może kluczem jest dzieciństwo naznaczone obcością, może dziedziczona i odrzucana trauma rodzinnych biografii, może odczucie nierealności świata, który zadomowionym wydaje się tak oczywisty, być może wszystkie razem coś otwierają. Ja sądzę, że najlepszym kluczem do prozy Magdaleny Tulli jest nieuleczalne roztargnienie bohaterki Włoskich szpilek, która zawsze gubiła i zapominała klucze.  

Magdalena Tulli urodziła się 1955 roku w Warszawie. Ukończyła studia psychologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Zaraz po nich odbyła podróż do Ameryki Południowej i na Antarktykę, gdzie uczestniczyła w pracach polarniczej stacji badawczej. W 1983 roku obroniła pracę doktorską w Instytucie Biologii i Zoologii Polskiej Akademii Nauk w Krakowie.

Jako pisarka debiutowała w 1995 roku opowieścią Sny i kamienie, za którą otrzymała Nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Wydała kolejno - W czerwieni (1998), Tryby (2003) oraz Skazę (2006). Wspólnie z Sergiuszem Kowalskim napisała rozprawę Zamiast procesu. Raport o mowie nienawiści (Instytut Studiów Politycznych PAN, 2003) – analizę języka symbolicznej przemocy we współczesnych czasopismach prawicowych. Pod pseudonimem Marek Nocny opublikowała przewrotną powieść przygodowo-sensacyjną Kontroler snów (2007). Zbiór opowiadań Włoskie szpilki (2011) przyniosły jej Nagrodę Literacką „Gdynia 2012” oraz szczecińską nagrodę dla Autorki „Gryfia", nominacje do Nike i Angelusa.