RJ: – Jubileuszowa trasa to w pewnym sensie powrót do przeszłości – te same osoby, ten sam skład i utwory z tamtych lat. Z pewnością zagramy te piosenki, których nie graliśmy od dawna, a które wspólnie z Kasią wybraliśmy specjalnie na tę trasę.

RJ: – Może powiem coś bardzo niemodnego w naszych czasach, ale ja nigdy nie pragnąłem być popularny. Jestem introwertykiem skupionym na innych doznaniach. Tamta popularność mnie cieszyła, sprawiała radość w kontekście artystycznym. To wielkie szczęście mieć okazję, możliwość poczucia takiego triumfu i zdobycia szczytów. Jednak nie można oglądać się za siebie, trzeba iść do przodu. Nagrywamy nowe utwory, które również są grane w stacjach radiowych. I to jest nasz sukces.

RJ: – Na wszystko przyjdzie czas. Teraz skupiamy się wspólnie z Kasią na tworzeniu singli, a czas pokaże, co z tego wyjdzie. Nic na siłę, nic z pośpiechem. Musimy to poczuć i wtedy przyjdzie wena.

RJ: – To jedna z moich ulubionych płyt, bardzo odpowiada mi jej estetyka. Jestem wdzięczny wszystkim słuchaczom, a także radiowcom, ponieważ czuliśmy, że płyta im się spodobała. Dla nas była szczególna, bo powstała w „oparach” naszych smutnych serc i miała bardzo głęboką wymowę, a Józia nadała jej pięknego szlifu. Jeden z teledysków, który powstał do piosenki ,,Jednym ruchem serca”, jest wyjątkowy i ponadczasowy, gdyż biorą w nim udział aktorzy głuchoniemi. Co przed nami? Zobaczymy. Po prostu będziemy sobą.

RJ: – Oczywiście to przypadek, ale faktycznie trzy wokalistki pochodziły z województwa łódzkiego. Jesteśmy bardzo związani z Łodzią, ponieważ 90 procent zespołu to łodzianie, moja żona Beata jest łodzianką i moja córeczka Emi urodziła się w Łodzi. Mam tutaj swoje ulubione miejsca, choćby Ogród Botaniczny. I mam też wiele pięknych wspomnień związanych z Łodzią…

RJ: – Warto marzyć, warto się nie poddawać, warto żyć. Mimo że czasami jest ciężko, to jednak samo życie jest najcenniejsze i trzeba starać się cieszyć każdym dniem. Kuba w zeszłym roku zaśpiewał ponownie mój utwór pt ,,Wiarę w sercu noszę”, w którym uderzają słowa: (...) upaść trzeba, żeby wstać i dokonać więcej... (…) i ile razy było tak, że wywrócił mi się świat, lecz wiedziałem: kogoś mam, kto wie, jak mogę z kolan wstać (…). I to jest w życiu bardzo ważne.